Polityka turystyczna to nic innego jak świadome oddziaływanie państwa i innych podmiotów na turystykę, realizowane w ramach ogólnej polityki gospodarczej kraju polegającej na określaniu celów ekonomicznych i pozaekonomicznych oraz na doborze odpowiednich środków i metod niezbędnych do ich realizacji.
Zasadniczo polityka turystyczna realizowana jest przez państwo i samorząd terytorialny, które dysponują ustawowo określonymi kompetencjami w zakresie turystyki i jej rozwoju, ale polityka turystyczna obejmuje także działania innych pozarządowych podmiotów odnoszących się do turystyki.
ORGANY ADMINISTRACJI TURYSTYCZNEJ
Ponieważ turystyka jest ważną dziedziną gospodarki, rządzą nią ogólne prawa ekonomiczne, a o kształtowaniu się podaży, popytu i cen usług turystycznych decydują mechanizmy rynkowe.
Sprawne i prawidłowe zarządzanie gospodarką turystyczną jest istotnym czynnikiem rozwoju gospodarczego kraju oraz stanowi ważne źródło koniunktury dla wielu rodzajów działalności gospodarczej.
Większość krajów europejskich wypracowała odmienne sposoby zarządzania sektorem turystycznym, jednak ich wspólną cechą jest oddzielenie funkcji administracyjnych od wykonawczych.
W Polsce wyróżniamy trzy szczeble zarządzania turystyką:
• szczebel centralny,
• szczebel regionalny,
• szczebel lokalny.
Na każdym z tych szczebli funkcjonuje jedna lub kilka instytucji wyposażonych w określone uprawnienia do kształtowania polityki turystycznej, zarówno w obszarze popytu jak i podaży turystycznej.
Szczebel centralny najczęściej tworzą dwa typy instytucji:
• krajowe organa administracji turystycznej (National Tourism Administration - NTA).
• krajowe organizacje turystyczne (National Tourism Organizations - NTO)
Podmioty polityki turystycznej można podzielić na pięć grup:
międzynarodowe podmioty polityki turystycznej, np. UN WTO, OECD, Komitet ds. Turystyki Unii Europejskiej;
podmioty krajowej polityki turystycznej tj. państwo i jego organy ustawodawcze i wykonawcze, które w międzynarodowej monokulturze określane są jako NTA; oraz narodowe organizacje turystyczne (NTO);
podmioty regionalnej polityki turystycznej – władze samorządowe regionów, np. w Polsce sejmiki samorządowe i zarządy województw oraz przedstawiciele administracji rządowej w regionie;
podmioty lokalnej polityki turystycznej – rady gminne i miejskie, organy wykonawcze gmin i powiatów oraz związki i stowarzyszenia lokalne;
podmioty polityki turystycznej o charakterze zawodowym m.in. izby turystyczne, izby gospodarcze i stowarzyszenia zawodowe, np. związki restauratorów, hotelarzy, przewodników czy pilotów.
Więcej informacji o polityce turystycznej, kompetencjach organów turystycznych i instrumentach polityki turystycznej dowiesz się z materiałów zgromadzonych poniżej.
Comments